Groeten uit de rimboe!

Groeten uit de rimboe!

Nou we hebben ons tripje in San Rafael gelukkig overleefd maar daarover vertellen we waarschijnlijk in ons volgende verhaal.

Want we waren gebleven in La Paz. Nadat we dus uit Rurrenabaque waren gevlucht zijn we dezelfde avond nog richting Sucre vertrokken. Het was de eerste keer dat we in Bolivia een busreis gingen maken en de organisatie was meteen heel wat anders dan in Peru. Waar we in Peru nog netjes geholpen werden met de bagage, werd er in Bolivia letterlijk gesmeten met onze backpack en was het niet geheel duidelijk dat we EERST een ticket moesten halen voor onze tas voordat hij aan boord mocht. Na wat voorgedrongen te hebben en geschreeuw hadden we deze toch nog op tijd erop zitten en konden we vertrekken uit La Paz. De busreis viel ons mee qua veiligheid maar de toilet stops waren nogal minimaal (1) voor een reis van 10 uur. Het is gebruikelijk dat de bussen niet op de tijd arriveren die ze opgeven en dat was nu weer 2 uur later dan gepland.
We werden in Sucre hartelijk ontvangen door Bertha onze gastvrouw. Ondanks dat hun garage werd gebouwd (had al 3 weken geleden af moeten zijn maar waren net begonnen) was het een prettig verblijf daar. We konden meteen onze spaans weer een beetje bijspijkeren gezien ze een taalschool runt. Naast ons zit er ook nog een tijdje een duitse man, Joseph, die hier een aantal weken spaans aan het leren is. Omdat we ons ontbijtje hier toch in de supermarkt moesten gaan scoren, konden we weer eens iets anders dan brood doen. Lekker fruit met yoghurt! Omdat op zondag alles dicht is in Sucre, zijn we er na het ontbijt snel op uitgetrokken. Na verschillende kerken en museums en het Bolivar park (gewoon een mooi groot park) te hebben bezocht zijn we naar recoletta geklommen, het plein waar geliefden al sinds jaar en dag afspreken. Zeg maar de klok op het vrijthof van Sucre.
Het uitzicht op het terras daar was prachtig. Tegen de avond werd het frisser en zijn we weer naar beneden gegaan om daar een hapje te eten. De volgende dag was even een lekker chilldagje na zo een bewogen week, lekker... Heel fijn dat de bedelaars ook vrij zijn op zondag trouwens:). We hebben op onze laatste dag in Sucre het militair museum bezocht en een biertje gedronken voor het goede doel, een deel van de opbrengst gaat naar de straatkinderen.
De volgende bestemming was Uyuni, eigenlijk alleen om vanuit daar te vertrekken voor de zoutvlaktetour. Ondanks dat we hier niks vantevoren voor hadden geregeld, is alles toch in een avond gelukt en heeft dave zich voor niks druk gemaakt. Voor Dave zijn gemoedstoestand hebben we vanuit Uyuni wel vast wat dingen in het vooruit geregeld.
De tour begon om 10.30, allereerst naar “Cementerio de Trena”, een treinenkerkhof en in de 4WD vervolgden we onze weg naar de Salar. Onze groep bestond uit een Australisch/Frans stel en twee duitsers. Na de nodige fototrucjes en een lunch op de achterbak van de auto reden we naar Villa Alota voor onze eerste nacht. Het was in een best wel uitgestorven dorp en het hagelde/regende keihard, dus dan ga je maar een beetje buurten en kaarten. De volgende dag werden alle backpacks en slaapzakken weer op het dak gebonden en ging de reis langs alle lagunes. Supermooi met de flamingo's, maar een stukje kouder die dag. Later die middag begon het dan ook te sneeuwen!!! Op onze slaapplek arriveerden we al om 3 uur 's middags, dus dat was nog meer kaartspelletjes en vroeg naar bed na het eten, omdat iedereen verkleumd was en we de volgende ochtend om 4.30 zouden worden gewekt. De laatste dag was ook geen vol dagprogramma meer, we lieten wat sneeuwballen op de geisers vliegen en het eindigde met nog eens hot springs, waarna wij bij de grens met chili werden gedropt. Hier waren nog wat problemen, waardoor we uiteindelijk voor 10 dollar p.p opgelicht om toch die dag de grens over te steken. Inmiddels kon de klok weer een uurtje terug, zodat we nog maar 4 uur van jullie tijd verschillen. San Pedro de Atacama was alleen een stopplaats op weg naar Salta. We hebben die avond nog een hele tijd zitten kletsen en tips uitgewisseld met Erica, een Amsterdamse, die al in Argentinie had gereisd en verder ongeveer de route ging afleggen die wij al hadden afgelegd.

De reis naar Salta duurde veel langer dan gepland, omdat we maar liefst 3 uur aan de grens hebben doorgebracht en het is hier in Zuid-Amerika heel normaal dat niemand je vertelt waarom het zo lang duurt. Eenmaal in Salta rond 23.00 uur kon onze taxichauffeur toch niet echt het adres van ons airbnb-huis vinden wat resulteerde in een dubbele rekening voor ons. Het was een best groot huis, alleen met wat onderhoud zou het nog stukken beter zijn. Onze kamer was in ieder geval schoon en er was een dakterras met een asodo (bbq).
Toen Dave zondag ook zover was konden we eindelijk een ontbijtje gaan scoren en hebben we meteen even wat boodschappen gehaald bij de carrefour ( die hebben ze hier gewoon).
Het australische koppel dat we hebben ontmoet in de jungle was nog net zolang in salta als ons en daar zijn we dus gezellig mee gaan lunchen. De dagen daarna was Dave wat ziekjes, dus moesten we een beetje rustig aan doen. De teleferique heeft ons nog een prachtig uitzicht over Salta gegeven, we hebben met de australiers nog gebbqt, dollars voor pesos gewisseld op de zwarte markt en Wolf of wall street in het spaans in de bios gezien.
De nachtbus naar het hete (38 C) Cordoba genomen, wat eigenlijk wat warm was om veel meer te doen dan veel drinken in cafe's met airco. We moesten er toen nog een beetje aan wennen dat de meeste mensen hier pas tegen 22.00 avondeten, waar wij tussen 20.00 en 21.00 best wel honger hebben. Na flink onweer die nacht was het de volgende dag meteen 20 graden frisser, wat overigens een betere temperatuur opleverde om dingne te bekijken, dus dat hebben we dan ook gedaan. De rondleiding in de universiteit was super-interessant. Cordoba is een van de oudste universiteitssteden van Zuid-Amerika. Typisch eten in Argentinie is de empanada, een deegje gevuld met een mengsel van vlees en groenten meestal en dulce de leche is een soort karamelsausje/smeersel. Het bier en de wijn zijn hier gelukkig niet al te duur en het bier wordt per liter verkocht.
De laatste dag in Cordoba ben ik gaan skydiven, het was echt supervet! Uit de Cessna maakten we op 3000 meter een tandemsprong met een vrije val van ongeveer 30 sec, waarna ik de parachute een beetje gestuurd heb en we na enkele minuten weer met beide beentje op de grond stonden. Ik heb er ook een supervette film overgehouden. (Ik zal hem proberen online te zetten als we ergens een diskdrive vinden).
Met de nachtbus kwamen we de volgende ochtend vrij vroeg aan in Mendoza, maar werden vriendelijk ontvangen in hotel tibet, waar de eigenaar ons graag allerlei tips wilde geven. Mendoza is een hele ruime stad met mooie pleinen en gebouwen. Dave wilde ook graag een luchtavontuurtje, maar vond skydiven net een brug te ver, dus ging ie paragliden in de buurt van Mendoza. Hij heeft ervan genoten! De volgende en laatste dag in Mendoza hebben we een wijntour gedaan! Erg leuk en lekker natuurlijk:) Een grote en een kleine wijngaard en een olijfplantage werden aangedaan. Omdat we er geen genoeg van konden krijgen zijn we zodra we terug waren ook bij ons hotel om de hoek nog wat wijntjes gaan proeven!
De volgende ochtend namen we op de tijd de bus naar San Rafael waar we opgehaald zouden worden door Glenn, om te gaan werken en kamperen op zijn wijngaard. Na een paar uur in de busterminal en een autorit van 1,5 uur waren we er dan eindelijk. Welkom in de Rimboe, het ligt inderdaad in de middle of nowhere, en kamperen maar dan binnen is niets teveel gezegd. Een aantal plakken en een stuk foam doet dienst als ons bed, een tuinslang in de boom met wat stenen eronder functioneert als bed en de Deense jongens die hier al een aantal weken zitten hebben een gat gegraven en een stoel gesloopt voor de wc en een bbq vuurplaats gemaakt om te kunnen koken. Het is best een flink stuk land met 3 halve huisjes erop, waaronder die van ons. De bedoeling is dat de wijngaard water krijgt door een irregatiesysteem, maar het leek er deze dagen op dat iemand anders zijn water aan het stelen was. En met 35-40 graden zijn de wijnranken net als wij ook best dorstig.
We hebben de afgelopen dagen flink wat uurtjes in de wijngaard staan snoeien en alle muren in het huis gepleisterd. Koken duurt hier alles bi j elkaar ook wel 1,5 uur, omdat je natuurlijk eerst vuur moet maken, dan moet wachten tot er wat kooltjes ontstaan en dan moet het lang genoeg warm blijven tot je eten klaar is . Oja en kleinigheid er is geen koelkast, dus elke dag moet het vlees vers zijn en alles moet meteen gebakken worden. Als glenn een dag niet langskomt is de dichtstbijzijnde kiosk 1,5 uur lopen. Desondanks lukt het elke dag om een prima maaltje te maken.
Het lijkt een beetje alsof we het zwaar hebben gehad, maar wij vonden het toch een hele ervaring en hadden het niet willen missen. Op naar Santiago!