Een lang verhaal, lang...

Hola amigos
Come estas?
Nosotros estamos muy bien.

We zijn de laatste weken veel onderweg geweest en hebben daarom niet zo heeel veel tijd en internet gehad om een verhaal te schrijven maar hier is ie dan toch en mocht je nog geen kop koffie of thee hebben gepakt (fris mag ook) doe dat maar vast want het wordt een lange zit vrees ik...
Het verhaal begint nog met de laatste paar dagen van 2013. Na kerst in Cuzco “gevierd”te hebben met spierpijn zijn we verder gegaan naar Arequipa met de nachtbus om de volgende ochtend gelijk door te gaan in een busje richting Chivay en de colca canyon. Omdat alles in Peru verdomd hoog ligt hebben we nog niet veel aan onze kortebroeken gehad omdat het gewoon koud is. Het waait, sneeuwt (we hebben inmiddels al meer sneeuw gezien dan jullie...), regent en onweert maar dat mag de pret niet drukken. Want de omgeving is erg indrukwekkend en dat levert mooie plaatjes op. De eerste dag zijn we dus in Chivay geëindigd, nadat we vele malen gestopt zijn om de lokale bevolking te sponseren. Na de standaard kiekjes met een eagle (Ja Dave doet ook een duit in het zakje) kwamen we aan bij ons hostel. Zoals vaker bij de georganiseerde reizen zijn deze simpel maar schoon. Had ik al gezegd dat het koud was? Nou kan het niet vaak genoeg benadrukken en daarom gingen we gelukkig (alweer) naar een thermaal bad. Water met een temperatuur van +/- 40 graden komt dan wel gelegen!! De volgende dag moesten we vroeg uit de veren (wat gek genoeg typerend is voor de laatste dag van elke tour in Peru en Bolivia) om naar de Colca canyon te gaan om condors te zien. De colca canyon is zeg maar de grand canyon van Peru en er wordt gezegd dat het de diepste ter wereld is (info komt van de gids dus miss wikipedia nog maar even raadplegen). Tijdens de rit hiernaartoe wederom sponsorstops (Dave wimpelt weer een paar kinderen af die geld komen bietsen waarna hij van de gids hoort dat ze daarvan naar school kunnen gaan, oeps) om te eindigen bij de Cruz del condor. Klinkt erg spannend maar is gewoon een naam voor een plek waar veel condors zouden moeten zitten maar, je raad het misschien al, der waren er verdomd weinig, zeg maar geen... Dus na anderhalf uur voor ons uit zitten staren, teleurgesteld het busje weer in en de weg terug naar huis vervolgen. Na 10 min rijden stopte de bus opeens want de gids had zowaar 2 condors in de verte gespot. Dus na wat toeristen kiekjes (en getuur door onze nieuwe, kekke verrekijker) konden we toch nog tevreden naar Arequipa afreizen.
In Arequipa hebben we nog wat rond geslenterd en met Daniela (wat drie dagen in een busje zitten toch niet voor contacten kan opleveren) gegeten in een Marokkaans restaurant en de avond afgesloten met een mojito en een biertje. De volgende morgen zijn we met de bus richting Puno afgereist wat voor ons alleen een tussenstop was omdat de grenzen in Bolivia al om 12 uur 's middags! dicht gingen (ambtenaren...). Na een regenachtige avond en een goede nacht in Puno zijn we snel doorgegaan richting la Paz omdat we daar het nieuwe jaar wilde vieren. De bus rit verliep vrij soepel en onze eerste grensovergang verliep gelukkig ook zonder problemen. Het enige gekke was dat je van de Peruviaanse grens naar de Boliviaanse grens moest lopen en daar weer keurig in de rij moest staan voor je volgende stempel.
Na al dit spannends zijn we eindelijk in Bolivia :)! ( bijna op de helft en misschien tijd voor nieuwe koffie aangezien we al in Argentinië zitten ;)

Het straatbeeld veranderd snel en dat zit hem voornamelijk in all niet afgemaakte gebouwtjes. Want dat zijn er nog al wat. Overal her en der verspreid, ooit aan begonnen maar waarschijnlijk niet het geld om het af te maken en vaak zijn ze ernaast weer begonnen met een nieuw gebouwtje ernaast. Ze worden allemaal met rode soort bakstenen gebouwd maar van afwerken hebben ze niet gehoord. Na de grensovergang was onze eerste stop Copacabana (niet van het liedje, je hebt er meerdere...). Na een kleine anderhalf uur dit kleine stadje bezichtigd te hebben, ging de bus weer verder. Helaas moesten we wel overstappen op een andere bus en moeten we de luxe die we gewend waren vaarwel zeggen, want als jeje afvroeg waar alle bussen heen zijn van voor de tweede wereld oorlog: Bolivia. Het piept en het kraakt, helt gevaarlijk ver over richting de afgrond bij bochten maar na 8 uur waren we dan toch in La paz aangekomen. Voordat je de kenmerkende vallei in kijkt waar de stad in is gebouwd kom je eerst door de voorstad wat eigenlijk gewoon een bende is. Pas als je aan de rand van de vallei komt laat la paz zich zien met een indrukwekkend uitzicht en dan zie je pas hoe groot het wel niet is. Omdat wij onze kamers ook boeken bij Airbnb komen we vaak bij leuke maar niet al te bekende plekken uit voor de taxichauffeurs. Het is dan ook altijd een fijne zoektocht door de kleine straatjes aangezien ze nog niet van Tomtom hebben gehoord. Ons adres in La paz was een B&B gerund door Alcides. Erg enthousiast onthaal en kregen meteen een uitnodiging om nieuw jaar te vieren met zijn familie in het B&B met de andere gasten. Tot onze verbazing sprak hij al aardig wat Nederlandse zinnen (dus meer dan dank je wel) en kwamen we erachter dat hij aan de lopende band alleen maar nederlandse gasten kreeg (nu bestond hij huishouden uit 4 nederlanders, 2 belgen en 2 nieuw zeelanders waarvan 1 met nederlandse moeder). Op oudjaarsdag was het plan om veel te regelen want wat ga je doen als je in La paz bent: The world most dangerous road af met de mountainbike en je kan een jungle tour boeken naar Rurrenabaque. Dat viel toch wel tegen om te doen want alles was dicht. Dus na een dagje hangen en wat drank kopen kon 's avonds dan toch eindelijk het feest los barsten. Het was een geslaagd feestje, zeker omdat we toch aardig beschonken het bed op zochten en beneden het feestje nog doorging waaronder de moeder van Alcides (79 jaar!) die niet vies was van een borreltje en de hele avond op de dansvloer heeft gestaan. Natuurlijk hebben we ook nog even naar het vuurwerk staan kijken en de B&B was daar een perfecte plek voor vanwege het dakterras die over La paz uitkeek. Het was die avond ook de bedoeling om te barbecueën. Maar ondanks het enthousiaste idee van Alcides had hij er zelf niet zoveel verstand van en moest ik het vuur maar aankrijgen met zeer beperkte middelen (hij had alleen kool gehaald). Nu ligt La Paz op ongeveer 4000m hoogte en hadden wij al last van wat zuurstof gebrek, laat staan een barbecue opstarten... Dat ging dan ook niet zo geweldig, na een hoop gewapper en wat aftershave om de kolen opgang te krijgen hadden we zowaar vuur maar werd het bij lange na niet warm genoeg.
Nieuwjaarsdag bestond vooral uit de kater verdringen (ook in Bolivia hebben ze hier niets tegen) en zijn we gaan lunchen met Rob die we ontmoet hebben in Cuzco (die op zijn fiets zuid-amerika doorkruist, respect!). Na een stadswandeling scheidde onze wegen weer en zijn we de volgende dag weer richting copacabana gegaan om te slapen op het eiland Isla del Sol. Daar hebben we onze mooiste zonsondergang kunnen spotten tot nu toe. Verder was daar niet zoveel meer te doen en maakte we weer een busrit mee die niet helemaal vlekkeloos was verlopen maar we kwamen uiteindelijk aan in La Paz.
In la paz was het eindelijk gelukt om al onze reserveringen rond te krijgen want de world most dangerous road moet je natuurlijk wel afgegaan zijn! En het is ons gelukt :-) Het begon die ochtend met het 'pachamama' ritueel. Deze houd in dat je een drankje met 90% alcohol moet drinken, over je fiets moet strooien en iets op de grond voor “pachamama” wat volgens mij inhoud dat je altijd iets aan de natuur moet terug geven en dat zou zorgen voor een veilige afdaling (ze hebben hier veel bijgeloven..). Onze weg begon met een goed geasfalteerde weg welke na een uur werd ingeruild voor een heel slecht, onverhard wegdek vol met gaten: de dangerous road. Het was op sommige plekken erg smal en vanwege de mogelijk nog tegemoetkomende automobilisten moesten wij aan de klif kant rijden. Dat maakte het op sommige momenten wel eens spannend maar voor een fiets is er genoeg ruimte om af te dalen. Vanwege het regenseizoen hebben we de hele afdaling in de regen gefietst wat het nog gevaarlijker maakte omdat er daardoor een aantal rivieren waren ontstaan over de weg. In totaal was het 64km en ondanks dat ik 1 keer onderuit ben gegaan zijn we heelhuids beneden gekomen waar we een verdiend biertje kregen.

Als laatste hoofdstuk in dit lange verhaal (hoop dat het niet te langdradig wordt) hebben we nog de jungle.

05/01/2014:
De wekker ging weer in alle vroegte. Na een snel ontbijtje en een kort afscheid van Alcides, sprongen we in de taxi om ons avontuur te vervolgen in Rurrenabaque. De vlucht ernaartoe was al een uitdaging aangezien we in een propeller vliegtuig moesten die maximaal 20 mensen kon meenemen. Het leuke van de vlucht was dat je de piloten gewoon kon zien zitten en je door hun vooruit naar buiten kon kijken. Dat maakt het ook meteen gek want je komt erachter dat de piloot (natuurlijk) niet alleen bezig is met vliegen. Opeens kwam daar een camera te voorschijn en ging op zijn gemak wat foto's maken van de omgeving. Moet kunnen, ook al zitten we een paar kilometers in de lucht... Eenmaal geland zaten we meteen in de jungle. Alleen een plak asfalt en een busje stond ons op te wachten om ons naar centrum van rurrenabaque te brengen.
Na een korte introductie op het kantoor van Madidi-travel gingen we met de boot (meer een houten kano met een 40pk yamaha erachter) naar de jungle. Het was een tocht van ruim 2 uur waarna we gingen aanleggen. Net voor we de boot afgingen zei rose-mary (oprichter van het kamp): “Maybe it's a good time now to put on your repelent”. We waren nog niet aan land of het feest begon al: Muskieten, heel veel muskieten. We liepen een half uur lang, alleen maar door een wolk van muskieten richting de main lodge. In die tijd zijn we allebei minstens 60 keer geprikt. We waren gelukkig niet de enige die dit leed moesten ondergaan (Rose-Mary leek er weinig last van te hebben, goeie DEET denk...), we hadden nog 2 australische reisgenoten Golnar en Matt. Al wapperend en slaand bereiken we eindelijk onze bestemming. Deze bestaat uit een grote main lodge die alleen horren als muren heeft, 2 verdiepingen hoog, welke gelegen is aan een groot meer. Het plaatje leek wel haast magisch maar lang van genieten kon je niet want dan werd je opgegeten door de muggen. Wij sliepen in aparte cabins die ook alleen uit horren bestond, waardoor je dus midden in de jungle slaapt en je kan genieten van de geluiden om je heen. De cabin was verder van alle gemakken voorzien behalve warm water natuurlijk. Wonderbaarlijk genoeg valt het aantal muskieten in de cabin mee. De eerste dag hebben we een wandeling in de jungle gemaakt en mochten we het meer op met de kano. Daar kwamen we al snel achter een nieuwe vergelijking: Wind = geen muskieten, wat resulteerde dat we vele uurtjes op het meer hebben doorgebracht. Daar konden we mooie vogels spotten en piranha vissen. Dat laatste was nog knap lastig. Het materiaal is vrij basic, een blokje hout met wat visdraad en een haak waar je een stuk koeienhart aan deed. Zodra je haak te water was had je meteen beet, maar om hem echt te vangen moest je snel zijn want je moet hem echt aan de haak slaan anders is je vlees binnen luttele seconden van je haak af. Op de derde dag stond de teller op 14 piranha's voor Dave en 8 voor Esther. Deze kregen we dus elke avond bij ons eten geserveerd en smaakt niet veel anders dan een gewone witvis. Het eten was erg goed tijdens ons verblijf maar vaak ook erg veel. Plus dat we ook nog al die vis moesten opeten maakte het soms een hele opgave. We hebben vanwege de muggen in totaal 3 wandelingen door de jungle gemaakt. Tijdens de eerste werd er voor ons van een liaan handig draag mechanisme gemaakt voor onze flessen water en een waaier van een groot blad. Nu liepen we er pas echt jungle proof bij :-). We zijn de typische planten en fruit van de jungle tegen gekomen en we hebben zelfs termieten gegeten (smaakt uiteindelijk een beetje naar mint)! Op de 2de dag gingen we op zoek naar de Spider monky's. Dit waren wilde apen maar zijn erg sociaal en grappig om te zien. Eenmaal op de plek aangekomen komen ze op je af, pakken je bij de hand en gaan dan een rondje met je lopen. Sommige klommen zich een weg omhoog en bleven vervolgens in je armen liggen. Was een erg leuke ervaring. De derde dag bestond dus vooral uit vissen en de laatste ochtend zijn we onze laatste wandeling gaan maken om op zoek te gaan naar medische planten. Dit was een erg toffe ervaring omdat we uit een boom spatzuiver water hebben kunnen drinken en allerlei planten zijn tegen gekomen waarvan bijvoorbeeld malaria medicijnen worden gemaakt of tegen diarree gebruikt kan worden. Dit was de vierde en laatste dag waarna we dus weer op weg terug gingen richting Rurrenabaque, weg van de muggen.
In Rurrenabaque was het de bedoeling 1 nacht te blijven om de volgende dag weer terug te vliegen naar La Paz. Dit bleek helaas niet het geval en voor het eerst kregen we te maken met de nadelen van het regenseizoen. Het regende namelijk vrij hard en daarom ging er geen vliegtuig meer. Met als gevolg dat we NOG een dag daar vast zaten en er was nou niet bepaald veel te doen... Dus was ons beloofd dat we de volgende ochtend met het eerste vliegtuig (dus om 5 uur opstaan, pfff) weg konden. Stonden we dan, helemaal klaar met tassen op het dak, bij het stuk asfalt dat als landingsbaan fungeerde. We hoorde het vliegtuig 3 keer overvliegen, daarna wat gebogen koppies van het personeel en werden weer naar de “terminal” gereden. Weer vertraging, vliegtuig kon niet landen. Nadat een aantal passagiers hun frustraties kwijt waren, gingen we weer terug naar het centrum. Om 12:15 ging het dan toch echt gebeuren, er was een vliegtuig geland. Snel instappen en eindelijk weg uit jungle!! Nooit zo blij geweest om ergens weg te gaan :-D

Dit was het eindelijk even voor nu. Komende week zitten we in San Rafael zonder internet maar met genoeg tijd om de rest van onze avonturen bij te werken. Ik hoop dat jullie niet in slaap zijn gevallen, de volgende verhalen proberen we wat korter te laten.

Tot snel, Chao!

Dave en Esther